Parafia Dobrego Pasterza Ustroń-Polana

Ogłoszenia parafialne

XXVIII Niedziela Zwykła, 13.10.2024r.

Po raz 24. obchodzimy Dzień Papieski. Zbierane są (do puszek) ofiary na fundusz stypendialny.

O godz. 16.30 Msza święta i po niej ostatnie w tym roku nabożeństwo fatimskie, które poprowadzi ks. Zbigniew Zachorek, proboszcz z Goleszowa. Dziękujemy mu za jego obecność wśród nas i przewodniczenie modlitwom fatimskim.

Nie będzie nabożeństwa różańcowego przed Mszą świętą o godz. 16.00.

Nabożeństwa różańcowe odprawiamy w dni powszednie o godz. 16.30 (przed Mszą św. wieczorną).

Zachęcam do licznego udziału i ufnej modlitwy, do której tak gorąco wzywa Matka Najświętsza.

We wtorek, 15 października - wspomnienie św. Teresy od Jezusa, dziewicy i doktora Kościoła. Jest to także Dzień Dziecka Utraconego.

W środę, 16 października - wspomnienie św. Jadwigi Śląskiej.

W czwartek, 17 października - wspomnienie św. Ignacego Antiocheńskiego, biskupa i męczennika.

O godz. 16.30 różaniec do Siedmiu Boleści Matki Najświętszej i po nim Msza święta w intencjach Apostolstwa Dobrej Śmierci.

W piątek, 18 października - święto św. Łukasza, ewangelisty.

W tym dniu modlimy się do Bożego Miłosierdzia z racji trzeciego piątku miesiąca.

Za tydzień, przypada przedostatnia niedziela października, obchodzona w Kościele jako Światowy Dzień Misyjny, który rozpoczyna Tydzień Misyjny. Składkę przeznaczamy na cele misyjne.

Okazja do spowiedzi codziennie od 16.00 (pół godziny przed różańcem).

Można zamawiać listopadowe wypominki za zmarłych. Odpowiednie formularze są dostępne na stoliku z prasą.

Dziękuję za wysprzątanie kościoła i kaplicy w budynku parafialnym.

Polecam prasę katolicką.

Parafia i wszystko co do niej należy jest naszym wspólnym dobrem.

Na nas wszystkich też spoczywa odpowiedzialność za rozwój dóbr duchowych i materialnych.

Dlatego wszystkim moim drogim Parafianom i miłym Gościom dziękuję za wspólną modlitwę, wszelką życzliwość i ofiary (również te przesyłane na konto naszej Parafii w Banku Spółdzielczym w Ustroniu nr 74 8129 0004 2001 0008 7896 0001 lub nr 30 8129 0004 2001 0008 7896 0017 - na dalsze prace na cmentarzu parafialnym).

Bóg zapłać!

JAN PAWEŁ II – EWANGELIA STAROŚCI I CIERPIENIA

List pasterski Konferencji Episkopatu Polski

zapowiadający ogólnopolskie obchody XXIV Dnia Papieskiego, na niedzielę 6 października 2024 r.

Umiłowani w Chrystusie Panu Siostry i Bracia!

Cierpienie dotyka każdego człowieka. W jego obliczu pojawiają się pytania: Dlaczego mnie to spotkało? Dlaczego cierpię? A także pokrewne – skąd w świecie zło? Pytania te człowiek zadaje najpierw sobie, później innym ludziom, a ostatecznie Bogu, jako Stwórcy świata i człowieka. On zaś słucha, a nawet oczekuje tych pytań i odpowiada na nie już na kartach Starego Testamentu, jak choćby poprzez historię Hioba i Tobiasza. Odpowiedź na pytanie o źródło, a przede wszystkim o sens cierpienia przynosi dopiero Jezus Chrystus. Przez swoją mękę i śmierć nie tylko zgładził grzech i otworzył ludziom drogę do nieba, ale przede wszystkim, jak zaznacza autor Listu do Hebrajczyków, ukazał swoim życiem, że cierpienie może stać się drogą do świętości dla człowieka.

Drogę tę przeszedł św. Jan Paweł II. Ból i cierpienie stanowiły szczególny rys życia i posługi Karola Wojtyły. Strata matki w wieku 9 lat, niedługo później brata i ojca w czasie okupacji. A także wypadek, kiedy potrąciła go niemiecka ciężarówka, śmierć przyjaciół w czasie wojny, czy prześladowania i szykany ze strony komunistów. Szczególnie tragicznym i bolesnym dla Jana Pawła II stało się doświadczenie zamachu na jego życie 13 maja 1981 roku. Od tego momentu rzymską Poliklinikę Gemelli, w której w czasie swego pontyfikatu przebywał dziewięć razy, sam nazywał ,,trzecim Watykanem”. Publiczne przeżywanie choroby, a także starości, stały się jednym z najbardziej zapamiętanych symboli pontyfikatu Papieża Polaka. Spotkania św. Jana Pawła II z chorymi i cierpiącymi odbywały się w czasie każdej podróży apostolskiej, stanowiąc ważną część papieskiej posługi.

Przeżywając, w łączności z papieżem Franciszkiem, XXIV Dzień Papieski, pod hasłem Jan Paweł II. Ewangelia starości i cierpienia, chcemy wrócić do orędzia, które św. Jan Paweł II pozostawił, szczególnie w liście do chorych Salvifici doloris oraz w Liście do osób w podeszłym wieku.

I. Oblicza ludzkiego cierpienia

Cierpienie zawsze jest rzeczywistością o tysiącu twarzy – mówił św. Jan Paweł II do chorych w Lourdes 15 sierpnia 1983 roku – jest ono niepowtarzalne, w tym sensie, że każda osoba na to samo cierpienie reaguje w całkiem odmienny sposób. Jest to tajemnica nieprzewidzianej wrażliwości każdego człowieka. Cierpienie ma szersze znaczenie niż ból, choroba czy kalectwo. Obok cierpienia fizycznego, istnieje cierpienie psychiczne odczuwane w sferze emocjonalnej – jak choćby samotność, brak akceptacji, lęk, depresja, doświadczenie hejtu oraz cierpienie duchowe – wyrzuty sumienia, brak poczucia sensu życia – określane niekiedy mianem bólu moralnego lub bólu istnienia. Cierpienie dotyka indywidualnych osób, ale także grup społecznych czy narodów w wypadkach klęsk naturalnych, epidemii, katastrof i kataklizmów, a w końcu wojny, czego jesteśmy świadkami w Ukrainie, Palestynie, czy innych zakątkach świata.

Cierpienie człowieka jest bardziej podstawowe od bólu i choroby, które są obecne także w świecie zwierząt. Tylko człowiek cierpiąc wie, że cierpi i pyta „dlaczego” — i w sposób już całkowicie i specyficznie ludzki cierpi, jeśli nie znajduje odpowiedzi na to pytanie (SD, 9). Poszukiwanie sensu cierpienia ujawnia zatem prawdę o tym, że człowiek jest osobą.

II. Nadać cierpieniu sens

Cierpienie jest tajemnicą, której człowiek nie jest w stanie do końca przeniknąć swym rozumem (por. SD, 11). Często służy nawróceniu, czyli odbudowaniu dobra w człowieku (por. SD, 12). Pozwala przemyśleć i właściwie ustawić hierarchię wartości, staje się kluczem do otwierania serca na Boże miłosierdzie, jak było to w przypadku św. Franciszka czy św. Ignacego Loyoli. Dla człowieka wierzącego cierpienie, doświadczenie zła, a równocześnie milczenia i jakby nieobecności Boga, stanowi czas próby i oczyszczenia, które można nazwać ciemną nocą wiary. Jednocześnie staje się przestrzenią wypracowania cnoty wytrwałości i nadziei.

Cierpieniu, choć samo w sobie jest złem i Bóg nie pragnie go dla człowieka, można nadać sens. Mówił o tym św. Jan Paweł II w cytowanym przemówieniu do chorych w Lourdes: chciałbym pozostawić w waszej pamięci i waszych sercach trzy światła, które wydają mi się cenne. Najpierw: jakiekolwiek jest wasze cierpienie (…) ważne jest, abyście je sobie jasno bez pomniejszania go ani wyolbrzymiania, uświadomili (…). Następnie jest rzeczą konieczną, by postępować na drodze akceptacji (…) dlatego, że wiara zapewnia nas, iż Pan może i pragnie wyprowadzić dobro ze zła. (…) I wreszcie najpiękniejszy gest, który możecie uczynić: ofiara. Prawdę tę w pełni objawił Jezus Chrystus, który przybliżył się do świata ludzkiego cierpienia przez to, że sam to cierpienie wziął na siebie (SD, 16). Przeżywał je świadomie oraz akceptował w duchu całkowitego ofiarowania siebie Ojcu za zbawienie ludzi.

W Krzyżu Chrystusa nie tylko odkupienie dokonało się przez cierpienie, ale samo cierpienie ludzkie zostało też odkupione (SD, 19). Człowiek, przeżywając swoje cierpienie w jedności z krzyżem Chrystusa, uczestniczy w misji Jezusa, zgodnie ze słowami św. Pawła: Teraz raduję się w cierpieniach za was i ze swej strony w moim ciele dopełniam braki udręk Chrystusa dla dobra Jego Ciała, którym jest Kościół (Kol 1,24). Droga do odkrycia tego wymiaru cierpienia i zaakceptowania w życiu jest nieraz bardzo długa. Prowadzi czasem poprzez wewnętrzne załamania, a nawet bunty i wyrzuty czynione Bogu. Jednocześnie taka postawa wobec cierpienia może zaowocować nie tylko osobistym nawróceniem, lecz także pogłębieniem relacji z Jezusem. Czas choroby i cierpienia może stać się okresem, w którym wiara będzie niezwykle intensywnie przeżywana, a zbawienie, pochodzące od Chrystusa – bardzo świadomie przyjmowane. Człowiek, odkrywający cierpienie jako powołanie, czuje się potrzebny, zachowuje pragnienie życia, w jego zaś wnętrzu rodzi się pokój, a nawet radość, przez co jego postawa staje się lekcją człowieczeństwa i chrześcijaństwa dla ludzi z otoczenia. Tym samym w obliczu cierpienia winniśmy koncentrować się na pytaniu nie o to – dlaczego cierpię, ale jakie dobro mogę uczynić moim cierpieniem drugiemu człowiekowi?

III. Miłość rodzi się w odpowiedzi na cierpienie

Jak zauważył św. Jan Paweł II: Chrystus nauczył człowieka równocześnie świadczyć dobro cierpieniem — oraz świadczyć dobro cierpiącemu. W tym podwójnym aspekcie odsłonił sens cierpienia do samego końca (SD, 30). Wszystko zaczyna się od wrażliwości serca. Z niej rodzą się konkretne postawy i gesty wobec ludzi starszych i cierpiących, które zamykają się w trojakiej powinności: akceptować ich obecność, pomagać im i doceniać ich zalety. Szacunek i miłość wobec ludzi w podeszłym wieku jest jedną z najważniejszych cech prawdziwie ludzkiej i dojrzałej cywilizacji (por. List do ludzi w podeszłym wieku, 11 i 12). Dlatego dziękujemy rodzinom, które opiekują się ludźmi w podeszłym wieku, chorymi i cierpiącymi. Wyrażamy wdzięczność wobec rodziców poświęcających swoje życie zawodowe i osobiste, aby opiekować się niepełnosprawnymi dziećmi. Z szacunkiem przyjmujemy postawę dzieci, które towarzyszą swoim rodzicom w podeszłym wieku, troszcząc się nie tylko o ich potrzeby fizyczne i przynosząc ulgę w cierpieniu, ale nade wszystko poświęcając im czas. Wspomnijmy dziś z wdzięcznością lekarzy, pielęgniarki, pracowników służby zdrowia, a także kapelanów i wolontariuszy posługujących w szpitalach, hospicjach, domach opieki, towarzyszących oraz służących chorym i cierpiącym w najtrudniejszych momentach życia. W końcu dziękujemy wszystkim ludziom dobrej woli, którzy angażując się w różnorakie akcje, wspólnotowo lub indywidualnie, często anonimowo, wspierają ludzi potrzebujących.

Apelujemy do rządzących, organizacji społecznych i wszystkich ludzi, wierzących i niewierzących, o ochronę i szacunek dla każdego życia od poczęcia do naturalnej śmierci. Stajemy się głosem tych, którzy w swoim cierpieniu nie mogą nawet wołać o pomoc. Przypominamy o niezbywalnej godności każdego człowieka i jego prawie do życia.

IV. „Żywy pomnik” św. Jana Pawła II

Wrażliwość na cierpienie i gotowość niesienia pomocy to postawa wielu stypendystów Fundacji „Dzieło Nowego Tysiąclecia”. Jedną z nich jest Magdalena: Studiuję neurobiopsychologię na Uniwersytecie Gdańskim, jest to jedna z moich pasji. Swoją wiedzę wykorzystuję w pracy z dziećmi i młodzieżą w spektrum autyzmu oraz na różnym poziomie sprawności intelektualnej. Ta praca daje mi energię do działania i motywuje do uczenia się nowych rzeczy, żeby w przyszłości móc jeszcze skuteczniej pomagać moim podopiecznym. Fundacja co roku swoją opieką obejmuje blisko dwa tysiące zdolnych uczniów i studentów z niezamożnych rodzin, z małych miejscowości w całej Polsce.

W przyszłą niedzielę, podczas kwesty przy kościołach i w miejscach publicznych, będziemy mogli wesprzeć materialnie ten wyjątkowy, konsekwentnie budowany od 24 lat przez nas wszystkich „żywy pomnik” wdzięczności św. Janowi Pawłowi II. Niech udzielone w ten sposób wsparcie, nawet w obliczu osobistych trudności i niedostatków, będzie wyrazem naszej budowy „cywilizacji miłości”.

Na czas owocnego przeżywania XXIV Dnia Papieskiego udzielamy wszystkim pasterskiego błogosławieństwa.

Podpisali: Pasterze Kościoła katolickiego w Polsce

obecni na 398. Zebraniu Plenarnym Konferencji Episkopatu Polski, w Warszawie, w dniu 10 czerwca 2024 r.

KSIĄDZ JERZY POPIEŁUSZKO, PATRON WSPÓŁCZESNEJ WOLNOŚCI

List pasterski Episkopatu Polski

40 lat temu, w październiku 1984 roku, ksiądz Jerzy Popiełuszko został zamordowany przez funkcjonariuszy Służby Bezpieczeństwa PRL. Kapłan, który stał się symbolem troski o losy ojczyzny w 2010 roku, został ogłoszony błogosławionym. Przez jego życie realizował się Boży plan zbawienia. W jego słowach i decyzjach można więc szukać świętości, która przekracza swoją epokę. Czy księdza Jerzego można nadal naśladować? Czy jego epoka bardzo różni się od naszej?

W stronę kapłaństwa

Ksiądz Popiełuszko pochodził z podlaskiej wsi Okopy. Głęboka wiara rodziców i trudy codziennego życia ukształtowały siłę jego charakteru. W domu uczył się odróżniać dobro od zła, prawdę od kłamstwa, uczył się szanować ludzi. Matka rozpoczynała codzienną modlitwę. Przyszły kapłan zainspirował się osobą Ojca Maksymiliana Kolbego, więc po maturze, w 1965 roku, zgłosił się do warszawskiego seminarium duchownego.

W opinii seminaryjnych kolegów Popiełuszko nie wyróżniał się ani nadzwyczajną modlitwą, ani studiami. Wielką próbą stała się dwuletnia przymusowa służba w kleryckiej jednostce wojskowej. W całym społeczeństwie w zamian za wyrzeczenie się wartości kuszono awansami lub oferowano święty spokój. Kto nie uznawał socjalistycznego porządku, musiał liczyć się z prześladowaniem. Kleryków poddawano indoktrynacji, zabraniano praktyk religijnych. Popiełuszko nie rozumiał być może, jak wielkim siłom zła stawia opór. Codziennie, wytrwale modlił się na głos, odmówił porzucenia medalika i różańca. W jednym z listów pisał, że mógłby uniknąć prześladowań w zamian za ustępstwa, ale chciał żyć głębiej. Był więc upokarzany i poddawany brutalnej presji. Zachował jednak wewnętrzną wolność, a nawet pociągał wielu kolegów. Całe jego późniejsze, kapłańskie życie stało się polem dramatycznej walki o podstawowe wartości w życiu człowieka i społeczeństwa.

Kapelan hutników

Święcenia kapłańskie przyjął z rąk kardynała Stefana Wyszyńskiego w maju 1972 roku. Przez pierwsze lata wypełniał zwyczajną posługę wikariusza w kilku parafiach. Mówił kazania, spowiadał, chrzcił, zajmował się duszpasterstwem pielęgniarek i studentów medycyny. W 1980 roku został rezydentem parafii Świętego Stanisława Kostki w Warszawie. W sierpniu tego roku całą Polskę zalała fala solidarnościowych strajków. Kapłan, wówczas 33-letni, został poproszony przez robotników z Huty Warszawa o odprawienie dla nich polowej Mszy Świętej. Pisał później: „Spowiadałem ludzi, którzy zmęczeni do granic wytrzymałości klęczeli na bruku. I tam chyba ci ludzie zrozumieli, że są silni, są mocni właśnie w jedności z Bogiem, z Kościołem”. Komunizm odebrał im prawo własności, narzucał nową wizję historii i ateistyczny system wartości. Człowiek potrzebuje jednak czegoś więcej niż święty spokój. Szuka prawdy, własnej tożsamości, wolności. Potrzebuje wiedzieć, kim jest i skąd się wziął, potrzebuje wiary i miłości. Po odprawieniu tej Mszy Świętej ksiądz szeroko otworzył dla hutników drzwi swojego domu. Stworzone przez niego duszpasterstwo ludzi pracy rozwijało się z miesiąca na miesiąc.

Głos wolności

13 grudnia 1981 roku rząd PRL wprowadził stan wojenny. Wielu przyjaciół księdza Popiełuszki aresztowano i poddano represjom. „Byłem z nimi w czasie triumfu, pozostałem z nimi i w grudniową, czarną noc" – powiedział kapłan. Jako jeden z pierwszych zorganizował w Warszawie punkt wymiany informacji o internowanych, chodził na rozprawy sądowe hutników, jego mieszkanie zamieniło się w skład pomocy charytatywnej, a drzwi zawsze były otwarte dla potrzebujących. Od lutego 1982 roku rozpoczął odprawianie comiesięcznych Mszy w intencji Ojczyzny. Był bardzo blisko ludzi, niosąc ich ciężary i dramaty. Jego skromne do tej pory kazania stały się niezwykle przenikliwe i nabrały wielkiej mocy. Przypominał, że wszelkie kryzysy biorą się z braku prawdy, a żeby żyć w prawdzie trzeba pokonywać lęk. Przypominał prawdziwą historię Polski, stawał w obronie pokrzywdzonych. Na Żoliborz przybywały dziesiątki tysięcy wiernych z całej Polski, notowano wiele nawróceń i chrztów osób dorosłych. Uczestnicy Mszy za Ojczyznę wracali do domów wolni od lęku i nienawiści, z poczuciem godności i nadziei.

Tam, gdzie docierał jego głos, tam system komunistyczny, rządzący strachem i manipulacją, tracił wpływy. Komuniści uruchomili więc machinę prześladowania. Zaczęto go szpiegować, w mieszkaniu założono podsłuch, podsyłano agentów udających przyjaciół. Do domu wrzucono ładunek wybuchowy, grożono mu śmiercią, uszkodzono samochód. Podrzucono mu nielegalne materiały, aresztowano, zniesławiano w mediach. Mimo udręczenia kapłan nie dawał się zastraszyć, co więcej – zyskał rangę moralnego autorytetu i symbolu wolności w Polsce i poza jej granicami. Komuniści postanowili go zabić. Kapelan hutników wielokrotnie mówił bliskim, że spodziewa się zamachu na swoje życie. Mówił też, że jest gotowy na wszystko i że naśladowcy Chrystusa powinni być zdolni do oddania życia za prawdę.

Misja po śmierci

19 października 1984 roku ksiądz Jerzy Popiełuszko podczas spotkania Duszpasterstwa Ludzi Pracy w Bydgoszczy powiedział: „Módlmy się, abyśmy byli wolni od lęku, zastraszenia, ale przede wszystkim od żądzy odwetu i przemocy". Były to jego ostatnie publiczne słowa, swoisty testament, w którym modlił się o wolność i przebaczał winowajcom. W drodze powrotnej do domu został porwany przez funkcjonariuszy Służby Bezpieczeństwa i bestialsko skatowany. Ciało wrzucono do Wisły. Pożegnanie księdza Jerzego Popiełuszki, które odbyło się przy warszawskim kościele Świętego Stanisława Kostki, było najliczniejszą ceremonią pogrzebową w historii Polski. Od 600 tysięcy do miliona uczestników manifestowało pokój i przebaczenie, co wstrząsnęło po raz kolejny komunistycznym systemem, który przygotował się tego dnia do brutalnej walki z tłumem.

Podczas procesu beatyfikacyjnego pytano świadków o to, czy ksiądz Popiełuszko miał jakieś nadzwyczajne duchowe moce czy charyzmaty. Wszyscy odpowiedzieli przecząco. Był zwyczajnym człowiekiem, takim jak my wszyscy. Jego droga, modlitwa, wybór prawdy, przebaczenie dostępne są dla każdego z nas. To droga do przemiany samego siebie i świata, droga do królestwa Bożego. Wiele osób pisze dziś o wewnętrznej przemianie, o łaskach doznanych za wstawiennictwem błogosławionego. Ludzie dziękują za uwolnienie z depresji, nałogów, za zażegnanie sporów w rodzinie, za uzdrowienia. Ksiądz Jerzy z pasją nadal pomaga ludziom, podobnie jak za życia. Jego misja uwalniania ludzkich serc do życia w prawdzie i wolności intensywnie się rozwija. Przy grobie modliło się do tej pory blisko 23 miliony osób. Jego relikwie czczone są w 1800 miejscach na sześciu kontynentach. Skromna postać kapłana przekroczyła granice geograficzne, kulturowe i pokoleniowe. Stał się patronem Solidarności, patronem prześladowanych chrześcijan, społeczeństw zmagających się z totalitaryzmem, konsumpcjonizmem i chaosem wartości. Jest przede wszystkim patronem ludzi, którzy chcą przeżyć wartościowe życie. Jest patronem ludzi młodych, jako przewodnik w skomplikowanym świeci półprawd, konfliktów, lęku i nienawiści.

W świecie księdza Jerzego Popiełuszki rozgrywał się spór o wartości. Komunizm fałszował historię, posługiwał się kłamstwem, przemocą, odbierał ludziom wolność. Spór o wartości wciąż trwa. Wolność bez Boga i bez prawdy staje się dziś pociągającą dla niektórych karykaturą wolności. Manipulacje wprowadzają chaos, podziały, nienawiść. Wciąż trzeba pokonywać lęk. W roku 40. rocznicy męczeństwa błogosławionego księdza Jerzego Popiełuszki prośmy Boga o dar prawdy i wolności w sercach, w Ojczyźnie i na świecie. Prośmy również o kanonizację błogosławionego, skromnego kapłana z Podlasia, aby jego świadectwo dotarło do całego świata.

Podpisali: Pasterze Kościoła katolickiego w Polsce

obecni na 398. Zebraniu Plenarnym Konferencji Episkopatu Polski, w Warszawie, w dniu 10 czerwca 2024 r.

Modlitwa o dar pokoju św. Jana Pawła II

Boże ojców naszych, wielki i miłosierny! Panie życia i pokoju, Ojcze wszystkich ludzi. Twoją wolą jest pokój, a nie udręczenie. Potęp wojny i obal pychę gwałtowników. Wysłałeś Syna swego Jezusa Chrystusa, aby głosił pokój bliskim i dalekim i zjednoczył w jedną rodzinę ludzi wszystkich ras i pokoleń.

Usłysz krzyk wszystkich Twoich dzieci, udręczone błaganie całej ludzkości. Niech już nie będzie więcej wojny – złej przygody, z której nie ma odwrotu, niech już nie będzie więcej wojny – kłębowiska walki i przemocy. Spraw, niech ustanie wojna (…), która zagraża Twoim stworzeniom na niebie, na ziemi i w morzu.

Z Maryją, Matką Jezusa i naszą, błagamy Cię, przemów do serc ludzi odpowiedzialnych za losy narodów. Zniszcz logikę odwetów i zemsty, a poddaj przez Ducha Świętego nowe rozwiązania wielkoduszne i szlachetne, w dialogu i cierpliwym wyczekiwaniu – bardziej owocne niż gwałtowne działania wojenne.

Ojcze, obdarz nasze czasy dniami pokoju. Niech już nie będzie więcej wojny.

Amen.

Nowa Rada Duszpasterska w Parafii Dobrego Pasterza

Zgodnie z dekretem Księdza Biskupa w naszej Parafii ustanowiona została nowa Rada Duszpasterska.

Do składu nowej Rady Parafialnej wybrani zostali, wg kolejności alfabetycznej:

• Chmielewski Włodzimierz

• Figiel Joanna

• Gomola–Godlewska Dorota

• Gomola-Kohut Wiktoria

• Granda Arkadiusz

• Hyrnik Jacek

• Jurek Małgorzata

• Kłósko Jacek

• Kohut Bożena

• Kohut Mateusz

• Podejma Jerzy

• Pustelnik Jan

• Wasiak Grażyna

• Zorychta Roman

Dokonano wyboru zastępcy przewodniczącego rady i został nim p. Mateusz Kohut. Sekretarzem rady została p. Wiktoria Gomola. Wszyscy powołani na członka Parafialnej Rady Duszpasterskiej złożyli odpowiedną przysięgę.

Prace nad wymianą poszycia dachowego naszego kościoła Dobrego Pasterza

W środę, 4 maja 2022r., rozpoczęte zostały pierwsze prace zmierzające do wymiany poszycia dachowego na naszej parafialnej świątyni. Prace rozpoczęto od oczyszczania koryt rynnowych nad głównym wejściem do kościoła.

W zamierzeniach jest wykorzystanie nowoczesnej technologii krycia dachu za pomocą membrany dającej absolutną szczelność.

Użyta zostanie folia dachowa do mechanicznego mocowania (Rhenofol CV). Rhenofol CV jest folią dachową produkowaną z miękkiego polichlorku winylu (PVC-P) zbrojonego włókniną syntetyczną. Folie dachowe Rhenofol CV ze względu na doskonałe właściwości materiałowe układa się jednowarstwowo. Kolejne rolki folii łączy się przez zgrzewanie gorącym powietrzem (po uprzednim zamocowaniu do podłoża konstrukcyjnego).

Stosuje się je jako zewnętrzne, podlegające bezpośrednim wpływom atmosferycznym, uszczelnienie dachowe w mechanicznie mocowanym układzie warstw bez obciążenia.

Jest ona odporna na warunki atmosferyczne, na promieniowanie ultrafioletowe, trudnozapalna, odporna na promieniowanie cieplne, na zwykłe spaliny przemysłowe i grzewcze. Nie traci właściwości w bardzo długim okresie czasu.

Proszę o duchowe i materialne wspieranie tej, ważnej dla naszej świątyni parafialnej, inwestycji.

W czwartek, 27 kwietnia 2023r., podjęte zostały na nowo prace nad wymianą poszycia dachowego na naszym kościele parafialnym. Bezpieczeństwo i pomyślność tego dzieła zawierzamy Chrystusowi, Jego Najświętszej Matce oraz św. Józefowi i św. Michałowi Archaniołowi.

W piątek, 29 września, zakończono prace nad wymianą poszycia dachowego w naszym kościele. Pozostają do wymiany popękane szyby w oknach w dachu kościoła oraz położenie nowej instalacji odgromowej.

W czwartek i piątek (19 i 20 X 2023r.) zostały wymontowane popękane okna z ram w dachu koscioła, pobrano dokładne wymiary i zlecono wykonanie nowych. Otwory okienne - tymczasowo zabezpieczono.

W ostatnich dniach (14 i 15 XII 2023r.) zostały zamontowanie nowe okna w dachu naszego kościoła. Prowadzone są jeszcze prace przy nowym odgromieniu świątyni.

W środę po Świętach Bożego Narodzenia zostały zakończone prace montażowe nowej instalacji odgromowej.

Pozostają jeszcze do wykonania prace związane z konserwacją i zabezpieczeniem okien w dachu kościoła odpowiednimi preparatami konserwującymi.

Podjęte zostały prace nad wymianą poszycia dachu przewiązki (już zakończone) oraz dachu budynku parafialnego. Prace są kontynuowane.

Informacje dla narzeczonych

Informacje dotyczące przygotowanie do sakramentu małżeństwa w Diecezji Bielsko - Żywieckiej

1. Wszystkie pary zgłaszają się przez formularz internetowy na stronie nauki.rodzina.bielsko.pl. Informacje dla narzeczonych dostępne są również na stronie diecezja.bielsko.pl w zakładce „narzeczeni”.

2. Po zgłoszeniu się, koordynatorka w danym rejonie, przedstawi terminy i formy dostosowane do możliwości i oczekiwań przygotowujących się do sakramentu. Parom w uzasadnionych przypadkach proponujemy przygotowanie indywidualne.

3. Staramy się podnosić jakość nauk i uatrakcyjniać ich formę, (forma „randkowa” nauk z czasem przeznaczonym na dialog w ramach pary, ilość uczestników ograniczona do 15 par w ramach jednego kursu, zestaw materiałów).

4. Przyjmujemy na nauki wyłącznie osoby mieszkające na terenie Diecezji Bielsko-Żywieckiej (konieczne jest aby na terenie diecezji mieszkało przynajmniej jedno z narzeczonych).

5. Nauki i spotkania w poradni dostosowane są również do narzeczonych:

• mających już „długi staż” bycia w związku

• będących już rodzicami

• żyjących już w związku cywilnym

• mieszkających za granicą

• „nie mających czasu” na przygotowanie do sakramentu małżeństwa

• chcących zawrzeć małżeństwo mieszane

• powtórnie zawierających sakrament małżeństwa

• mających „szybki termin” ślubu

6. Nauki nawet dla par „z dłuższym stażem”

Podczas spotkań mogą:

• narzeczeni zweryfikować swoje oczekiwania

• wybrzmieć trudności z jakimi się zmagają np. uzależnień, dysfunkcji, błędy w wychowywaniu dzieci

• jeśli trwają już dłuższy czas w związku mogą dokonać podsumowania tego okresu i zastanowić się nad ew. korektami swojego postępowania

• jeśli będzie taka potrzeba mogą poprosić o kontynuację rozmów w poradni bądź otrzymać propozycje przekierowania do specjalistów

• doświadczyć „resetu” w przypadku ponownego małżeństwa

• uświadomić sobie pojawiające się różnice w przypadku małżeństw mieszkalnych

• w razie późniejszych trudności małżonkowie wiedzą do kogo mogą się zwrócić o pomoc – w czasie nauk poznają konkretnych doradców, dostają namiary na miejsca pomocy

7. Maleje liczba par zawieranych sakrament małżeństwa, rośnie ilość par przygotowujących się do sakramentu małżeństwa będących już rodzicami (coraz częściej w rodzinie jest 2-3 dzieci)

8. Finanse:

• są jednakowe stawki dla narzeczonych w całej diecezji (w sytuacjach uzasadnionych istnieje możliwość zwolnienia z opłaty za uczestnictwo)

9. NIEPRAWIDŁOWOŚCI

• Pojawiają się fałszywe zaświadczenia.

W naszej diecezji są wydawane jednolite zaświadczenia o ukończeniu nauk.

• Zaświadczenia o ukończeniu przygotowania do Sakramentu Małżeństwa wystawione przez portal „nauki.pl” są nie ważne.

Zgodnie z oświadczeniem Komisji ds. Rodziny KEP oraz Krajowego Ośrodka Duszpasterstwa Rodzin z 30 czerwca 2014 r. nie mogą one być podstawą do zaliczenia nauk przedślubnych, obowiązujących w Kościele w Polsce. Zastrzeżenia wobec nich:

- forma uniemożliwia narzeczonym bezpośredni kontakt kapłanem i doradcami życia rodzinnego

- nie posiadają imprimatur żadnego biskupa na przekazywanie treści

- uczestnictwo w tych naukach bardzo często sprowadza się do puszczenia kolejnych filmików bez konieczności ich obejrzenia

10. ZAPRASZAMY DO KONTAKTU

W wydziale Duszpasterstwa Rodzin w dni robocze od 9.00 do 13.00, w środy dodatkowo od 13.30 do 15.30 osobiście lub telefonicznie pod nr 734176645 albo mailowo pisząc na adres: duszpasterstwo.rodzin@kuria.bielsko.pl

PRZYGOTOWANIE DO SAKRAMENTU MAŁŻEŃSTWA

Dokonuje się w następujących etapach:

przygotowanie dalsze, ma miejsce w dzieciństwie, dokonuje się szczególnie przez doświadczenie własnego życia rodzinnego;

przygotowanie bliższe, obejmuje młodzież ponadgimnazjalną, służy rozeznaniu własnego powołania, dokonuje się w czasie katechizacji przy parafii, jest poświadczone świadectwem;

przygotowanie bezpośrednie rozpoczyna się około sześć miesięcy przed ślubem kościelnym (najczęściej zawarciem zaręczyn).

Zaręczyny

Najbliższe rodziny (tj. rodzice, rodzeństwo i dziadkowie), spotykają się na skromnej uroczystości rodzinnej. Rodzice (a w ich braku osoby z najbliższej rodziny) są upoważnieni przez biskupa diecezjalnego do pobłogosławienia pierścionków zaręczynowych, które następnie wymieniają sobie oblubieńcy, oświadczając, że odtąd będą się uważać za narzeczonych i zamierzają się pobrać w ustalonym czasie, jeżeli przez wzajemne poznanie się, zgodnie dojdą do przekonania, że potrafią stworzyć dobrane i zgodne małżeństwo.

(por. nr 32 Instrukcji Episkopatu Polski o przygotowaniu do zawarcia sakramentu małżeństwa w Kościele Katolickim)

Przygotowanie bezpośrednie do sakramentu małżeństwa obejmuje:

spisanie protokołu przedślubnego

nauki przedślubne,

3 spotkania w katolickiej poradni rodzinnej

spotkanie z duszpasterzem,

dwie spowiedzi przedślubne.

Sprzątanie kościoła w Ustroniu Polanie

O wysprzątanie naszej świątyni w następujące dni proszę Parafian według następującego porządku (w drugi i czwarty piątek miesiąca):

11.10.2024 - rejon pod wyciągiem na Czantorię: ul. Wiślańska, Papiernia, Pod Grapą, Baranowa, 3-Maja, Jodłowa, Jaworowa, Świerkowa, Grabowa, Bukowa, Topolowa, Klonowa, Brzozowa, Akacjowa.

08.11.2024 - rejon Jaszowca: ul. Wczasowa, Stroma, Turystyczna, Skalica, Równica, Wysznia, bloki przy ul. Chabrów i bloki przy ul. Polańskiej.

22.11.2024 - rejon: ul. Polańska od szkoły w kierunku Dobki, ul. Złocieni, Żarnowiec, Sucha, Furmańska, Ślepa, Jastrzębia, Orłowa, Wisła - Osiedle Tokarnia.

23.02.2024 - rejon pod wyciągiem na Czantorię: ul. Wiślańska, Papiernia, Pod Grapą, Baranowa, 3-Maja, Jodłowa, Jaworowa, Świerkowa, Grabowa, Bukowa, Topolowa, Klonowa, Brzozowa, Akacjowa.

13.12.2024 - rejon Jaszowca: ul. Wczasowa, Stroma, Turystyczna, Skalica, Równica, Wysznia, bloki przy ul. Chabrów i bloki przy ul. Polańskiej.

20.12.2024 - rejon: ul. Polańska od szkoły w kierunku Dobki, ul. Złocieni, Żarnowiec, Sucha, Furmańska, Ślepa, Jastrzębia, Orłowa, Wisła - Osiedle Tokarnia (przed Świętami Bożego Narodzenia)

Informacje Duszpasterstwa osób żyjących w związkach niesakramentalnych

2 NIEDZIELE MIESIĄCA – MSZA ŚWIĘTA W BIELSKU-BIAŁEJ – w kościele św. Maksymiliana Marii Kolbego w Aleksandrowicach o godzinie 15:30.

Prowadzi ks. Krzysztof Bojan.

3 NIEDZIELE MIESIĄCA – MSZA ŚWIĘTA W OŚWIĘCIMIU – w parafii św. Maksymiliana Marii Kolbego o godzinie 14:30.

Prowadzi ks. Marcin Moskal.

Po Mszy Świętej krótka adoracja Najświętszego Sakramentu i wspólne spotkanie "przy kawie".

W roku formacyjnym (2023/24), będziemy omawiać na poszczególnych spotkaniach temat: Tajemnica Miłosierdzia.

„Człowiek powołany jest do świadomego wypełnienia mądrego i pełnego miłości zamysłu Bożego (…) Formuje się dzień po dniu, podejmuje liczne i dobrowolne decyzje: dlatego poznaje, miłuje i czyni dobro moralne odpowiednio do etapów swego rozwoju” (FC 34).

1. Tęsknota za pojednaniem. Nawrócenie i pokuta. (1- 4)

2. Przypowieść o pojednaniu (Łk 15, 11-32) - (5-6).

3. U źródeł pojednania. (7-9)

4. Inicjatywa Boga i posługa Kościoła. (10-12)

5. Miłość większa niż grzech. (13-14)

6. Złożoność grzechu. (15-17)

7. Zanik poczucia grzechu. (18)

8. Środki i drogi prowadzące do pokuty i pojednania. (24-27)

W nawiasach numery w Adhortacji Apostolskiej Reconciliatio et Paenitentia. O pojednaniu i pokucie w dzisiejszym posłannictwie Kościoła. Na podstawie tego dokumentu, zostaną opracowane treści omawiane na spotkaniach.

Zapraszam

Przypominam, że Komunię Świętą wierni mają prawo przyjąć zarówno do ust jak i na rękę. Sposób udzielania Komunii Świętej na rękę jest zalecany.

Każdy, kto będzie przyjmował Najświętszą Hostię na dłoń, niech pamięta o odpowiedniej postawie i ułożeniu rąk. Komunię św. należy przyjmować w postawie stojącej na lewą dłoń, podtrzymywaną przez prawą, a następnie stojąc przed kapłanem prawą ręką włożyć hostię do ust; w żadnym wypadku nie wolno odchodzić z Hostią na dłoni od ołtarza.

Postawy uczestników Eucharystii - wskazania Episkopatu Polski po ogłoszeniu nowego wydania Ogólnego Wprowadzenia do Mszału Rzymskiego

„Zachowywanie przez wszystkich uczestników jednolitych postaw ciała jest znakiem jedności członków chrześcijańskiej wspólnoty zgromadzonych na sprawowanie świętej liturgii: wyrażają one bowiem i kształtują duchowe przeżycia uczestniczących” (OWMR 42).

Wierni stoją: od wejścia kapłana aż do kolekty włącznie; podczas śpiewu przed Ewangelią, w czasie Ewangelii, wyznania wiary i modlitwy powszechnej, od wezwania: Módlcie się, aby, aż do Baranku Boży, z wyjątkiem modlitwy epikletycznej i słów przeistoczenia; w czasie modlitwy po Komunii i zakończenia Mszy świętej.

Wierni mogą siedzieć: w czasie czytań i psalmu responsoryjnego; w czasie homilii; w czasie przygotowania darów; w czasie rozdzielania Komunii świętej i milczenia po niej.

Wierni klęczą: w czasie modlitwy epikletycznej i przeistoczenia (wierni klękają na epiklezę, a wstają przed aklamacją po przeistoczeniu); na słowa: Oto Baranek Boży; Panie, nie jestem godzien; mogą klęczeć w czasie przyjmowania Komunii świętej, jeżeli taka forma została przyjęta we wspólnocie; mogą klęczeć od śpiewu Święty do doksologii: Przez Chrystusa, z Chrystusem, jeśli taki zwyczaj istnieje we wspólnocie (zob. OWMR 43).

Ludzie w starszym wieku, słabi i chorzy, mogą siedzieć w czasie całej Mszy świętej i nie należy ich niepokoić. Podobnie w kaplicach szpitali i zakładów specjalnych trzeba uwzględnić stan zdrowia uczestników.

Zaległe opłaty grobowe:

O kontakt z Kancelarią Parafialną (piątek, od 13.00 do 15.00) i uiszczenie zaległych opłat grobowych prosimy Opiekunów następujących grobów:

+ Zofia Gawlas

+ Bronisław Gawlas

+ Maria Herczyk

+ Aniela Kramarz

+ Urszula Baron

+ Zygmunt Kubas

+ Monika Kubas

+ Aleksander Pęczek

+ Stanisława Pęczek

+ Paweł Macura

+ Jan Bojko

+ Franciszek Haratyk

+ Maria Cieńciała

+ Jerzy Cieńciała

+ Helena Herzyk

+ Karol Herzyk

+ Krzysztof Cieślar

+ Jerzy Oleksiak

+ Emil Fober

+ Jerzy Śliż

+ Helena Branecka

+ Rudolf Kawulok

+ Karol Małysz

TRANSMISJE MSZY ŚWIĘTEJ

Zob.: Msza w TV na żywo - Transmisja Mszy Świętej w telewizji w niedzielę, w dni powszednie

Zob.: Msza w radiu na żywo - Msze Święte w radio

Zob.: Msza online - Transmisja na żywo, Msze Święte online

Pełny dostępny wykaz Mszy świętych, łącznie z transmisjami internetowymi:

Msza Online | Msza na żywo | Transmisja mszy z Kościołów (msza-online.pl)

Komunia duchowa

Kiedy ci w trudnych i zawiłych okolicznościach potrzeba siły i męstwa do podołania ciężkim zadaniom, przeciw którym buntuje się twe wrodzone lenistwo lub zwykła małoduszność, to szukaj tej siły ducha w komunii duchowej, jak jej szukali święci, idąc na męki i na śmierć męczeńską.

Nie zawsze możesz przystąpić do komunii sakramentalnej, lecz zawsze i w każdej chwili możesz się wzmocnić komunią duchową. Więc wołaj z głębi duszy:

Wierzę o słodki Jezu, że jesteś rzeczywiście obecny pod postaciami chleba i wina. Kocham Cię z całego serca! Żałuję za grzechy, którymi Cię obraziłem(am). Przyjdź do serca mojego, o Ty jedyne pragnienie moje! Rzucam się w Twoje objęcia, oddaję Ci się cały(a), o jedyny przedmiocie mej miłości. Nie dopuść, abym się kiedy miał(a) oderwać od Ciebie!

Św. Tomasz mówi: „Komunia duchowa jest to gorące pragnienie przyjęcia Pana Jezusa”. Czcigodną siostrę Agatę od Krzyża, Trzeciego Zakonu św. Dominika, Pan Jezus sam nauczył przyjmowania komunii duchowej, która polega na łączeniu się z Nim myślą i sercem. Odprawiała to ćwiczenie z tak miłosnym uczuciem, iż jej się zdawało, że nie swoim, lecz Sercem Jezusa oddycha. Św. Sobór Trydencki pochwala zwyczaj przyjmowania komunii duchownej i wiernych do niej zachęca. Pan Jezus pokazał się raz siostrze Pauli Maresca, załozycielce klasztoru Sióstr św. Katarzyny Seneńskiej w Neapolu i pokazał jej dwa kielichy, jeden złoty, a drugi srebrny, mówiąc: „W złotym kielichu składam Twoje Komunie sakramentalne, a w srebrnym duchowne”. Bł. Joannie od Krzyża powiedział Pan Jezus, iż przy każdej komunii duchownej daje jej prawie tak wielkie łaski, jak przy komunii sakramentalnej.

Ojciec Paweł Fabriz T.J. mówi, iż komunie duchowe w szczególniejszy sposób usposabiają dusze do ogólnej komunii sakramentalnej. Dlatego to święci tak często duchowo się komunikowali. „Gdyby mnie mój spowiednik nie nauczył tego sposobu łączenia się z Chrystusem – mówiła bł. Angela od Krzyża – nie miałabym odwagi i siły do życia, bo tam ją głównie czerpię”. To też sto razy przez dobę przyjmowała Pana Jezusa. Do przyjmowania Pana Jezusa duchowo nie potrzeba ani się spowiadać, ani pościć, ani czasu wiele.
Widzisz więc, że ilekroć godnie i pobożnie przyjąłeś komunię duchową, tyle razy mógłbyś w spokoju ducha odejść z tego świata, aby tę ziemską i przemijającą komunię zamienić na niebieską i wiekuistą w oglądaniu Boga.

Nie zapominaj więc, że komunia duchowa jest także ogniskiem życia chrześcijańskiego, z którego miłość Boża promienieje dokoła i do niego garnąć się nam jak najczęściej należy w czasie naszej znojnej pracy nad własnym zbawieniem.

SKARBY NIEBA, 1928, Nihil obstat 1930 r.

Standardy ochrony dzieci w parafii Dobrego Pasterza w Ustroniu Polanie

1. Preambuła

Niniejszy dokument został opracowany w parafii Dobrego Pasterza w Ustroniu Polanie jako odpowiedź na prawny obowiązek wprowadzenia standardów ochrony dzieci przed krzyw-dzeniem we wszystkich instytucjach, w których przebywają dzieci, zgodnie z ustawą z dnia 28 lipca 2023 roku o zmianie ustawy Kodeks rodzinny i opiekuńczy oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. 2023 poz. 1606). Przy jego opracowywaniu uwzględniono wytyczne zarówno prawa państwowego, jak i kościelnego.

Ochrona dzieci przed przemocą jest nie tylko obowiązkiem prawnym, ale przede wszystkim moralnym imperatywem wynikającym z wartości chrześcijańskich. Kościół, realizując misję po-wierzoną mu przez Pana, stawia na pierwszym miejscu dobro dziecka, uznając moralną i prawną odpowiedzialność za jego ochronę. Wszyscy zaangażowani w życie Kościoła zobo-wiązują się do stworzenia bezpiecznego i przyjaznego środowiska, w którym dobro dziecka jest chronione i szanowane, a stosowanie wobec niego przemocy w jakiejkolwiek formie jest niedopuszczalne.

Dokument ten wyznacza standardy ochrony dzieci przed przemocą, zapewniając skuteczne działania zapobiegawcze i interwencyjne, oparte na wiedzy i empatii, zgodnie z Konwencją o Prawach Dziecka. Poprzez odpowiednią edukację i świadomość zagrożeń, Kościół może efektywnie zapobiegać krzywdzeniu dzieci i skutecznie je chronić, realizując tym samym swoje ewangeliczne posłannictwo.

2. Zawartość dokumentu

Dokument opisuje szczegółowe zasady bezpieczeństwa i sposoby ochrony dzieci i bezbron-nych dorosłych uczestniczących w życiu parafii i dotyczy:

- rekrutacji personelu i osób zaangażowanych duszpastersko w parafii;

- bezpiecznych relacji pomiędzy dorosłymi zatrudnionymi i pomagającymi duszpastersko w parafii a dziećmi i bezbronnymi dorosłymi;

- bezpiecznych relacji pomiędzy rówieśnikami;

- bezpiecznego korzystania z Internetu i mediów elektronicznych;

- zasady ochrony wizerunku i danych osobowych;

- sposobu reagowania w parafii na przypadki podejrzenia, że dziecko doświadcza przemo-cy fizycznej, psychicznej czy seksualnej i zasad prowadzenia rejestru interwencji (Załącz-nik 3);

- pomocy osobom pokrzywdzonym.

Standardy ochrony są dostępne w parafii i podane do publicznej wiadomości na stronie inter-netowej parafii.

3. Objaśnienie terminów (słowniczek)

Osoby, ich role i funkcje w Kościele

ksiądz – duchowny chrześcijański posiadający święcenia kapłańskie.

kapłan – osoba, która spełnia w imieniu wspólnoty religijnej funkcje kultowe i rytualne.

duchowieństwo – biskupi, księża i diakoni.

osoby konsekrowane – osoby, które w sposób szczególny poświęcają życie Bogu. Łączy je konsekracja, która wiąże się ze złożeniem Bogu ślubów czystości oraz najczęściej również ubóstwa i posłuszeństwa, choć zależy to od formy życia konsekrowanego. Należą do nich członkowie stowarzyszeń zakonnych oraz świeckie osoby konsekrowane.

osoba świecka – członek Kościoła katolickiego i personel Kościoła inny niż biskupi, księża, diakoni i osoby zakonne.

biskup – biskup lub arcybiskup diecezjalny, ordynariusz ordynariatu i prałat Prałatury Perso-nalnej Kościoła łacińskiego oraz hierarcha Kościołów wschodnich.

proboszcz, administrator – mianowany przez biskupa duszpasterz i zarządca parafii.

personel kościelny – duchowny, osoba zakonna lub inna osoba zatrudniona przez Kościół na podstawie umowy, podwykonawstwa, dobrowolnie lub nieodpłatnie.

szafarz nadzwyczajny Komunii Świętej – osoba wyznaczona do udzielania Komunii Świę-tej, gdy zabraknie odpowiedniej liczby szafarzy zwyczajnych.

wolontariusz – osoba, która na rzecz innych osób lub danej grupy społecznej, dobrowolnie i bezpłatnie świadczy pracę wykraczającą poza związki rodzinno-koleżeńskoprzyjacielskie. Określenie „bezpłatna” nie oznacza „bezinteresowna”, lecz „bez wynagrodzenia materialne-go”.

organizator wyjazdu – osoba/podmiot uprawniony do organizacji wyjazdu dzieci – parafie, wspólnoty religijne, szkoły i placówki, przedsiębiorcy podlegający ustawie o usługach tury-stycznych, osoby fizyczne, osoby prawne i jednostki nieposiadające osobowości prawnej.

Organizacja posługi Kościoła

diecezja – jednostka administracyjna w kościołach chrześcijańskich podległa biskupowi.

parafia – określona wspólnota wiernych, utworzona na sposób stały w Kościele partykular-nym, nad którą pasterską pieczę, pod zwierzchnictwem biskupa diecezjalnego, powierza się proboszczowi (administratorowi), jako jej własnemu pasterzowi.

duszpasterstwo, w tym duszpasterstwo parafialne – sytuacja, w której jedna osoba jest odpowiedzialna za dobro drugiej lub za wspólnotę wyznaniową. Obejmuje celebrowanie liturgii, zapewnienie porad i wsparcia duchowego, edukację, poradnictwo, opiekę medyczną i pomoc w potrzebie. Wszelka praca polegająca na nadzorze lub wychowaniu dzieci jest dzie-łem duszpasterskim.

duszpasterstwo pozaparafialne – duszpasterstwa, wspólnoty, grupy gromadzące młodych ludzi (młodzież licealna, studenci, młodzi dorośli), w tym wolontariaty, wakacyjne spotkania młodych (organizowane przez zakony, zgromadzenia zakonne, wspólnoty), festiwale mło-dzieżowe, rekolekcje wyjazdowe, wspólnoty różnych stanów, pielgrzymki piesze, pielgrzymki autokarowe, środowiska harcerskie. To dzieła, które mogą działać przy parafiach, ale mają struktury pozaparafialne.

Dzieci i osoby bezbronne

dziecko – osoba poniżej 18. roku życia.

wiek bezwzględnej ochrony – wiek niższy niż wiek zgody. Czynność seksualna z osobą w wieku ochronnym jest czynem zabronionym (wykorzystaniem seksualnym), a osoba dopuszcza-jąca się jej i lub doprowadzająca do niej podlega odpowiedzialności karnej. W Polsce obec-nie wynosi 15 lat.

dziecko wykorzystane seksualnie – każde dziecko w wieku bezwzględnej ochrony, jeśli osoba dojrzała seksualnie, czy to przez świadome działanie, czy też przez zaniedbywanie swoich społecznych obowiązków lub obowiązków wynikających ze specyficznej odpowiedzial-ności za dziecko, dopuszcza się zaangażowania dziecka w jakąkolwiek aktywność natury seksualnej, której intencją jest zaspokojenie osoby dorosłej (Standing Committee on Sexually Abused Children).

opiekun – osoba sprawująca pieczę nad dzieckiem, uprawniona do reprezentacji dziecka oraz posiadająca władzę prawną do dbania o interesy osobiste i majątkowe innej osoby (ro-dzic, rodzic zastępczy lub osoba uprawniona przez rodzica).

zgoda opiekuna – zgoda rodziców albo zgoda opiekuna, rodzica zastępczego lub opiekuna tymczasowego. Jednak w przypadku braku porozumienia między rodzicami dziecka należy poinformować rodziców o konieczności rozstrzygnięcia sprawy przez sąd rodzinny (orzecze-nie sądu opiekuńczego zastępuje zgodę rodziców).

osoba dorosła bezbronna zgodnie z art. 1 ust. 2 b) Vos Estis Lux Mundi – każda osoba znajdująca się w stanie niepełnosprawności, upośledzeniu fizycznym lub psychicznym albo pozbawiona wolności osobistej, które w rzeczywistości, nawet sporadycznie, ograniczają ich zdolność zrozumienia, chęci lub przeciwstawienia się przestępstwu w inny sposób.

Różne formy przemocy

uwikłanie – każda relacja, w której ktoś doświadcza strachu, lęku, poczucia winy, poczucia krzywdy, frustracji, poniżenia, zniewolenia, zależności, dominacji, niemożności bycia sobą, nieszczerości, braku autentyczności, przemocy emocjonalnej, fizycznej, seksualnej czy ekono-micznej.

nadużycie – postępowanie lub czyn niezgodny z przyjętymi normami postępowania, a nadu-żywać oznacza użyć ponad miarę oraz wykorzystać coś w niewłaściwy sposób lub w nadmier-nym stopniu (SJP). 9

nadużycie władzy – nadużycie stanowiska, funkcji lub obowiązku w celu wykorzystania innej osoby. Może przybierać różne formy i obejmować sytuacje, w których dana osoba ma wła-dzę nad inną osobą na mocy swojego związku (np. pracodawca i pracownik, nauczyciel i uczeń, trener i sportowiec, rodzic lub opiekun i dziecko, duchowny/osoba zakonna i parafia-nin) i wykorzystuje tę władzę na swoją korzyść.

przemoc duchowa – odwoływanie się do przekonań religijnych i wiary osoby w celu wyrzą-dzenia jej szkody. Może mieć negatywny wpływ na duchowość osoby poszkodowanej, zwłaszcza gdy dopuszcza się jej osoba posiadająca duchowy autorytet i zaufanie w Kościele.

przemoc domowa – jednorazowe lub powtarzające się umyślne działanie lub zaniechanie naruszające prawa lub dobra osobiste osób, w szczególności narażające na niebezpieczeń-stwo utraty życia lub zdrowia, naruszające godność, nietykalność cielesną, wolność, w tym wolność seksualną, powodujące szkody na ich zdrowiu fizycznym lub psychicznym, a także wywołujące cierpienia i krzywdy moralne u osób dotkniętych przemocą (art. 2 Ustawy o przeciwdziałaniu przemocy w rodzinie).

zaniedbanie (wobec osoby dorosłej) – niezapewnienie przez opiekuna środków niezbęd-nych do życia osobie, którą się opiekuje.

przemoc wobec osób starszych – pojedyncze lub powtarzające się działanie lub brak od-powiedniego działania, mające miejsce w jakimkolwiek związku, w którym oczekuje się zau-fania, które powoduje krzywdę lub cierpienie starszej osoby.

przemoc emocjonalna (dorośli) – powszechna forma przemocy mająca miejsce w bliskich związkach. Przemoc emocjonalna jest definiowana jako molestowanie, które ma miejsce, gdy dana osoba jest poddawana zachowaniom lub działaniom mającym na celu jej kontrolowanie, z zamiarem wyrządzenia jej krzywdy emocjonalnej lub strachu, poprzez manipulację, izolację lub zastraszanie.

bullying – znęcanie, zastraszanie, prześladowanie werbalne, społeczne, a także fizyczne.

gaslighting – przemoc psychiczna polegająca na manipulowania drugą osobą w taki sposób, że ofiara przemocy z czasem przestaje ufać swoim osądom, staje się zdezorientowana, za-lękniona i traci zaufanie do swojej pamięci czy percepcji. Jeśli manipulacja jest stosowana stale i metodycznie, może w końcu doprowadzić do tego, że ofiara zacznie kwestionować swoje zdrowie psychiczne. W ten sposób manipulator przejmuje nad nią całkowitą kontrolę.

grooming (wobec dorosłego) – zachowania mające na celu izolację osoby, uczynienie jej zależną, skłonną do zaufania i bardziej podatną na agresywne zachowanie.

seksizm – uprzedzenie lub dyskryminacja ze względu na płeć.

seksualizacja – proces, w wyniku którego wartościowanie drugiej osoby oraz siebie same-go/siebie samej dokonywane jest przez pryzmat atrakcyjności seksualnej, uprzedmiotowienie osoby pod względem seksualnym lub narzucanie seksualności w niewłaściwy sposób (wg Ame-rykańskiego Towarzystwa Psychologicznego).

cyberprzemoc – wszelka przemoc z użyciem technologii informacyjnych i komunikacyjnych – komunikatorów, czatów, stron internetowych, mediów społecznościowych, blogów, SMS-ów, MMS-ów. Może mieć formę wulgarnych wiadomości, obraźliwych komentarzy (hejt, trolling), rozpowszechniania zdjęć ukazujących dziecko w niekorzystnym świetle, zastraszania, śledze-nia (cyberstalking), ujawniania tajemnic (outing) itp.

Wsparcie

Niebieska Linia – https://www.niebieskalinia.info/

procedura „Niebieskie Karty” – jest narzędziem, którego głównym celem jest zapewnienie bezpieczeństwa osobie doznającej przemocy domowej, obejmuje też współpracę przedstawi-cieli różnych instytucji i podmiotów, które są zobowiązane do reagowania w przypadku uzy-skania informacji o wystąpieniu przemocy domowej.

Przestępstwa motywowane seksualnie

przestępstwo kanoniczne wykorzystywania seksualnego – kanoniczne przestępstwa wy-korzystywania seksualnego popełniane przez duchownych lub osoby konsekrowane, którymi są: zmuszanie kogoś, za pomocą przemocy, groźby lub nadużycia władzy, do wykonywania lub poddawania się czynnościom seksualnym; wykonywanie czynności seksualnych z dzieckiem lub osobą bezbronną; produkcja, wystawianie, posiadanie lub dystrybucja, w tym drogą elek-troniczną, pornografii z udziałem dzieci, a także werbowanie lub nakłanianie dziecka lub osoby bezbronnej do udziału w tworzeniu pornografii popełnione przez duchownych lub oso-by zakonne, o których mowa w artykule 1 §1 a) Vos Estis Lux Mundi.

przestępstwa przeciwko wolności seksualnej i obyczajności (art. 197-205 k.k.) – zgwał-cenie (art. 197), wykorzystanie seksualne osoby bezradnej lub niepoczytalnej (art. 198), sek-sualne wykorzystanie zależności (art. 199), seksualne wykorzystanie dziecka (art. 200), uwo-dzenie dziecka poniżej lat 15 z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego lub sieci tele-komunikacyjnej (art. 200a), propagowanie pedofilii (art. 200b), kazirodztwo (art. 201), por-nografia (art. 202), zmuszanie do prostytucji (art. 203), czerpanie zysku z cudzego nierządu (art. 204).

Rejestr Sprawców Przestępstw na Tle Seksualnym – rejestr obywateli polskich, którzy do-puścili się przestępstwa z pobudek seksualnych. Składa się z Rejestru publicznego i Rejestru z dostępem ograniczonym. https://arch-bip.ms.gov.pl/pl/rejestry-i-ewidencje/rejestr-sprawcow-przestepstw-na-tle-seksualnym/

Osoby dramatu

osoba pokrzywdzona – osoba fizyczna lub prawna, której dobro prawne zostało bezpo-średnio naruszone lub zagrożone przez przestępstwo (art. 49 §1 k.p.k.).

osoby pokrzywdzone przemocą w rodzinie – osoby najbliższe, inne osoby pozostające w stałym lub przemijającym stosunku zależności od osoby stosującej przemoc (art. 115 §11 Ustawy o przeciwdziałaniu przemocy w rodzinie).

skarżący – każda osoba składająca skargę, która może zawierać zarzut, podejrzenie, oba-wę lub zgłoszenie naruszenia prawa.

pozwany – osoba, na którą złożono skargę.

oskarżony – osoba, której postawiono zarzuty karne.

przestępca seksualny – osoba, która przyznała się do wykorzystania seksualnego lub której odpowiedzialność za wykorzystanie została orzeczona przez właściwy sąd i/lub procedurę kościelną.

Zespół ds. Prewencji i jego praca

osoba odpowiedzialna za standardy ochrony dzieci – osoba wyznaczona przez probosz-cza (administratora), sprawująca nadzór nad prawidłowym stosowaniem standardów ochrony dzieci.

osoba zaufana – osoba wyznaczona przez proboszcza (administratora), ciesząca się zaufa-niem i odpowiednio przygotowana, odpowiedzialna za przyjmowanie zgłoszeń o zdarzeniach dotyczących przemocy.

osoba odpowiedzialna za interwencję – zarządca placówki (proboszcz, administrator) od-powiedzialny za podejmowanie interwencji w przypadku zaistnienia przemocy.

kompetencje miękkie – umiejętności psychospołeczne, np. komunikatywność, asertywność.

konflikt interesów – sytuacja (postrzegana lub rzeczywista), w której powstaje konflikt po-między obowiązkami służbowymi danej osoby a jej prywatnymi interesami, który może mieć wpływ na wykonywanie tych obowiązków. Taki konflikt zazwyczaj wiąże się z przeciwstaw-nymi zasadami lub niezgodnymi życzeniami lub potrzebami i może wystąpić, gdy osoba pełni wiele ról.

lojalność środowiskowa – silna lojalność wobec danego środowiska, grupy ludzi, wspólnoty, instytucji, przełożonego itp., która może przyjmować formy pozytywne, np. dochowanie ta-jemnicy, lub negatywne, np. niereagowanie bądź zaprzeczanie przemocy.

dane osobowe – wszelkie informacje dotyczące zidentyfikowanej lub możliwej do zidentyfi-kowania żyjącej osoby fizycznej, a także poszczególne informacje, które w połączeniu ze sobą mogą prowadzić do zidentyfikowania tożsamości danej osoby. Przykładowe dane oso-bowe: imię i nazwisko, adres zamieszkania, adres e-mail z imieniem i nazwiskiem, numer do-wodu tożsamości, dane o lokalizacji, adres IP, dane przechowywane przez szpital lub lekarza, które mogą jednoznacznie wskazywać tożsamość danej osoby.

wniosek o wgląd w sytuację rodziny – pismo, które może zostać złożone przez każdą oso-bę fizyczną i prawną, która chce, aby sąd zbadał aktualną sytuację rodzinną. Wniosek nie podlega żadnej opłacie sądowej, może być złożony w każdej chwili i w przypadku jego od-rzucenia przez sąd nie rodzi żadnych negatywnych konsekwencji wobec wnioskodawcy.

Formy przemocy wobec dziecka

przemoc wobec dzieci – wszelkie formy złego traktowania fizycznego i/lub emocjonalnego, wykorzystywania seksualnego, zaniedbania lub niedbałego traktowania, wyzysku komercyj-nego lub innego, skutkujące rzeczywistą lub potencjalną szkodą dla zdrowia, przetrwania, rozwoju lub godności dziecka w kontekście relacji odpowiedzialności, zaufania lub siły. Dzieli się powszechnie na pięć podtypów: przemoc fizyczna, znęcanie się emocjonalne/psychiczne, zaniedbanie, narażenie na przemoc w rodzinie, wykorzystywanie seksualne. W kontekście Kościoła katolickiego ważne jest także uznanie przemocy duchowej za dodatkowy podtyp przemocy.

- przemoc fizyczna to przemoc, w wyniku której dziecko doznaje fizycznej krzywdy lub jest nią potencjalnie zagrożone. Krzywda ta następuje w wyniku działania bądź zaniechania działania ze strony rodzica lub innej osoby odpowiedzialnej za dziecko, lub której dziecko ufa, bądź która ma nad nim władzę. Przemoc fizyczna wobec dziecka może być czynno-ścią powtarzalną lub jednorazową.

- przemoc psychiczna i emocjonalna to przewlekła, niefizyczna, szkodliwa interakcja wo-bec dziecka, obejmująca zarówno działania, jak i zaniechania. Zaliczamy do niej m.in. nie-dostępność emocjonalną, zaniedbywanie emocjonalne, relację z dzieckiem opartą na wro-gości, obwinianiu, oczernianiu, odrzucaniu, nieodpowiednie rozwojowo lub niekonsekwentne interakcje z dzieckiem, niedostrzeganie lub nieuznawanie indywidualności dziecka i jego granic psychicznych.

- zaniedbywanie dziecka to chroniczne lub incydentalne niezaspokajanie jego podstawo-wych potrzeb fizycznych/psychicznych i/lub nierespektowanie jego podstawowych praw, powodujące zaburzenia jego zdrowia i/lub trudności w rozwoju. Do zaniedbywania do-chodzi w relacji dziecka z osobą, która jest zobowiązana do opieki, wychowania, troski i ochrony dziecka.

- narażenie na przemoc w rodzinie – forma psychicznego znęcania się nad dzieckiem, w której dziecko jest obecne – słyszy lub widzi – gdy inny członek rodziny doświadcza prze-mocy fizycznej, psychicznej lub seksualnej albo widzi szkody wyrządzone osobom lub mie-niu w wyniku agresywnego zachowania członka rodziny.

- wykorzystywanie seksualne dziecka – wykorzystanie seksualne dziecka to włączanie dziecka w aktywność seksualną, której nie jest ono w stanie w pełni zrozumieć i udzielić na nią świadomej zgody i/lub na którą nie jest dojrzałe rozwojowe i nie może zgodzić się w ważny prawnie sposób i/lub która jest niezgodna z normami prawnymi lub obyczajowymi danego społeczeństwa. Z wykorzystaniem seksualnym mamy do czynienia, gdy taka ak-tywność wystąpi między dzieckiem a dorosłym lub dzieckiem a innym dzieckiem, jeśli te osoby ze względu na wiek bądź stopień rozwoju pozostają w relacji opieki, zależności, władzy. Celem takiej aktywności jest zaspokojenie potrzeb innej osoby (World Health Or-ganization). Obejmuje zachowania z kontaktem fizycznym (w tym penetracyjne) oraz bez kontaktu fizycznego, może wtedy przybrać formę seksualizacji, robienia zdjęć lub filmów wideo przedstawiających dzieci o charakterze jednoznacznie seksualnym, zmuszania dzieci do oglądania czynności seksualnych lub wzięcia w nich udziału lub zmuszania dzieci do uprawiania seksu lub angażowania się w czynności seksualne z innymi dziećmi lub dorosły-mi. Obejmuje również wyzyskiwanie seksualne dzieci, czyli czerpanie zysku np. z porno-grafii z udziałem dzieci lub prostytucji dziecięcej. Rooming (wobec dziecka) – zachowa-nia, których celem jest przygotowanie dziecka do wykorzystywania seksualnego. Obejmuje nawiązanie szczególnej relacji z dzieckiem, często również warunkowanie rodziców i innych dorosłych oraz osłabienie ich czujności, aby myśleli, że relacja z dzieckiem jest normalna i pozytywna.

przemoc rówieśnicza (agresja rówieśnicza, bullying) – występuje, gdy dziecko doświadcza różnych form przemocy ze strony rówieśników, bezpośrednio lub z użyciem technologii komu-nikacyjnych. Ma miejsce wtedy, gdy działanie ma na celu wyrządzenie komuś przykrości lub krzywdy (intencjonalność), ma charakter systematyczny (powtarzalność), a ofiara jest słabsza od sprawcy bądź grupy sprawców. Obejmuje przemoc werbalną (np. przezywanie, dogadywanie, ośmieszanie), relacyjną (np. wykluczenie z grupy, ignorowanie, nastawianie innych przeciwko osobie), fizyczną (np. pobicie, kopanie, popychanie, szarpanie), materialną (np. kradzież, niszczenie przedmiotów) oraz elektroniczną (złośliwy SMS lub e-mail, wpis w me-diach społecznościowych, umieszczanie w Internecie zdjęć lub filmów ośmieszających ofiarę), a także przemoc podczas randki ze strony chłopaka/dziewczyny.

4. Weryfikacja, delegowanie i edukacja kapłanów, osób konsekro-wanych i świeckich pracujących z dziećmi i z osobami bezbron-nymi w parafii

Za wdrożenie i stosowanie standardów ochrony dzieci przed przemocą w parafii odpowiada proboszcz/administrator.

Do obowiązków proboszcza/administratora należy:

POZYSKANIE INFORMACJI Z REJESTRU PRZESTĘCÓW NA TLE SEKSUALNYM

O każdej osobie zaangażowanej w parafii i mającej kontakt z dziećmi w obszarze związa-nym z wychowaniem, edukacją, wypoczynkiem, leczeniem, świadczeniem porad psychologicz-nych, rozwojem duchowym, uprawianiem sportu lub realizacją innych zainteresowań przez dzieci, lub z opieką nad dziećmi proboszcz uzyskuje dane z Rejestru Sprawców Przestępstw na Tle Seksualnym (https://arch-bip. ms.gov.pl/pl/rejestry-i-ewidencje/rejestr-sprawcow-przestepstw-na-tle-seksualnym/).

OTRZYMANIE ZAŚWIADCZENIA Z KRAJOWEGO REJESTRU KARNEGO

Przed nawiązaniem stosunku pracy lub przed dopuszczeniem osoby do działalności (np. wo-lontariackiej) związanej z wychowaniem, edukacją, wypoczynkiem, świadczeniem porad psy-chologicznych, rozwojem duchowym, uprawianiem sportu lub realizacją innych zainteresowań przez dzieci, lub z opieką nad nimi proboszcz ma obowiązek uzyskania od tej osoby informa-cji z Krajowego Rejestru Karnego.

Jakie informacje należy zaznaczyć, aby dokument z KRK był prawidłowy:

W punkcie 12 formularza „Rodzaj danych, które mają być przedmiotem informacji o osobie” należy zaznaczyć: Kartotekę karną oraz Kartotekę nieletnich.

W punkcie 13 formularza „Zakres danych, które mają być przedmiotem informacji o osobie” należy wskazać:

- w zakresie przestępstw określonych w rozdziale XIX i XXV Kodeksu karnego, w art. 189a i art. 207 Kodeksu karnego oraz w ustawie z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narko-manii (Dz. U. z 2023 r. poz. 172), albo

- art. 21 ust. 3 ustawy z dnia 13 maja 2016 r. o przeciwdziałaniu zagrożeniom przestępczo-ścią na tle seksualnym i ochronie małoletnich (Dz. U. z 2023 r. poz. 1304 i 1606).

- Jeśli parafia zatrudnia firmy z zewnątrz lub udostępnia im pomieszczenia, właściciel firmy musi przedstawić proboszczowi oświadczenie o sprawdzeniu swoich pracowników, którzy wejdą na teren parafii i będą mogli mieć kontakt z dziećmi, w Rejestrze Sprawców Prze-stępstw na Tle Seksualnym.

- Proboszcz/administrator parafii powołuje Zespół ds. Prewencji. W jego skład wchodzą: osoba odpowiedzialna za standardy ochrony dzieci, osoba zaufana oraz osoba odpowie-dzialna za interwencję.

Osoba odpowiedzialna za standardy troszczy się o to, aby standardy były w parafii znane, wdrażane i przestrzegane. Każda odrębna grupa parafialna może wyznaczyć własną taką osobę.

Osoba zaufana powołana jest do przyjmowania zgłoszeń w przypadku naruszenia standar-dów lub zaistnienia incydentów przemocy. Musi to być osoba faktycznie budząca zaufanie, odpowiednio przygotowana oraz posiadająca tzw. kompetencje miękkie, predysponujące ją do kontaktu z osobami skrzywdzonymi. Nie może ona na własną rękę podejmować działań służących wyjaśnieniu podejrzeń i zarzutów lub weryfikacji zgłaszanych faktów. Współpracuje ściśle z osobą odpowiedzialną za interwencję. Osoby te zobowiązane są do zachowania po-ufności (Załącznik 4).

Osobą odpowiedzialną za interwencję w przypadku podejrzenia lub zaistnienia przemocy może być proboszcz/administrator parafii, lub inna osoba oddelegowana do tego zadania o ile posiada odpowiednie kompetencje.

Osoby powyższe tworzą wraz z proboszczem (administratorem) Zespół ds. Prewencji i ściśle z sobą współpracują. Wskazane jest, aby były to świeckie osoby cieszące się zaufaniem, od-powiednio przeszkolone i kompetentne, które będą wiedziały, jakie działania w danej sytua-cji są stosowne i konieczne. Nie mogą to być osoby uwikłane w lojalność środowiskową lub w konflikcie interesów. W sytuacji, gdy nie ma możliwości powołania całego zespołu, należy powołać przynajmniej jedną osobę, która będzie łączyła powyższe funkcje. Zespół ten współ-pracuje również z osobami odpowiedzialnymi w diecezji za prewencję oraz z delegatem ds. ochrony dzieci i młodzieży

Wszelka działalność dotycząca ochrony oraz interwencji i pomocy musi być dokumentowana. Wpisów w rejestrze zdarzeń dokonują osoby bezpośrednio zaangażowane w daną aktyw-ność, ale za bezpieczne przechowywanie informacji odpowiedzialny jest pro-boszcz/administrator. Rejestr (Załącznik 3) prowadzi się zgodnie z zasadami ochrony danych wrażliwych.

Obowiązki duszpasterzy dzieci

Duszpasterze dzieci powinni:

- czuwać nad własną dojrzałością emocjonalną, psychiczną, duchową;

- starać się o dobór żywo wierzących, rzetelnych, zweryfikowanych i odpowiednio przeszko-lonych osób do pełnienia funkcji animatorów, wychowawców itd.;

- wspierać dzieci w ich rozwoju ku dojrzałości;

- dbać o respektowanie zasad kultury (wobec dzieci i między nimi);

- czuwać nad równym traktowaniem wszystkich dzieci, uwzględnieniem ich szczególnych po-trzeb i osobistych uwarunkowań;

- dbać o przestrzeganie prawa do nienaruszalności cielesnej i prywatności;

- organizować działania duszpasterskie w miejscach bezpiecznych;

- utrzymywać możliwie żywy i transparentny kontakt z rodzicami dzieci;

- dbać o przestrzeganie zasad prywatności i ochrony wizerunku oraz danych osobowych dzieci (Załącznik 5).

Zakres szkoleń w temacie ochrony dzieci i osób bezbronnych oraz kto je pro-wadzi

Wszyscy pracownicy i wolontariusze w parafii otrzymują potrzebną im wiedzę o standardach przyjętych i obowiązujących w parafii – kodeksie zachowań, procedurach związanych z in-terwencją i zgłoszeniem.

Pracownicy i wolontariusze pełniący funkcje wychowawcze lub formacyjne dodatkowo otrzy-mują potrzebną wiedzę dotyczącą:

- rodzajów przemocy (w tym przemocy rówieśniczej);

- rozpoznawania oznak przemocy (w tym wykorzystania seksualnego);

- strategii działania sprawców przemocy (w tym przemocy seksualnej);

- rozmowy z dzieckiem/nastolatkiem/osobą bezbronną na temat krzywdy;

- rozmowy z dorosłymi (gdy ktoś pracuje z grupą dorosłych) dotyczącą przemocy;

- zagrożeń i ochrony przed szkodliwymi treściami w Internecie;

- innych zaleceń obowiązujących w danej placówce/miejscu duszpasterskim.

5. Zasady chroniące - kodeks zachowań

Dzieckiem jest osoba, która nie ukończyła 18. roku życia. Dziecko, rozwijając się, konstytuuje siebie jako osobę. Potrzebuje do tego opieki, troski, serdeczności, kształcenia i wychowania. Dzieje się to w rodzinie, poprzez relacje z autorytetami oraz wartości przekazywane w śro-dowisku rówieśniczym i wychowawczym. Wszelkie oddziaływanie wychowawcze zawsze musi się dokonywać z poszanowaniem woli rodziców bądź prawnych opiekunów.

W zachowaniu należy kierować się poniższymi wskazówkami oraz roztropnością i wrażliwo-ścią ewangeliczną. Zasady te dotyczą nie tylko relacji dorosły – dziecko, ale również relacji pomiędzy dziećmi (Załącznik 5).

Zasady chroniące w kontakcie bezpośrednim

- Wszystkie spotkania z dziećmi na terenie parafii powinny być organizowane w miejscach oficjalnych, ogólnodostępnych i do tego przygotowanych.

- Nie można przebywać z dzieckiem sam na sam w warunkach odizolowanych. Jeżeli dobro dziecka wymaga indywidualnego spotkania, nie może się ono odbywać w sekrecie (zale-cane powiadomienie rodziców lub przełożonego) i w warunkach odizolowanych. Osoba przeprowadzająca spotkanie powinna zatroszczyć się o transparentność (np. przeszklone lub uchylone drzwi pomieszczenia, które nie mogą być zamknięte na klucz, obecność innych osób w bezpośrednim pobliżu, powiadomienie innych osób o spotkaniu itp.). Indywidual-nych spotkań z dziećmi nie wolno w nieroztropny sposób mnożyć ani przedłużać. Spotka-nia takie nie powinny odbywać się w późnych godzinach wieczornych (po godz. 20.00 lub nocą).

- Dzieci nie mogą przebywać w parafialnych pomieszczeniach mieszkalnych bez opieki ro-dzica lub opiekuna prawnego. Nie powinny też towarzyszyć duszpasterzom w miejscach lub w sprawach niezwiązanych ze sprawowaniem posługi lub formacją.

- Dzieci powinny zawsze pozostawać pod opieką osoby dorosłej. Podczas pełnienia funkcji wychowawczych opiekunowie nie mogą pozostawać pod wpływem alkoholu lub substancji psychoaktywnych ani przyjmować ich w obecności dzieci.

- Dzieci na terenie parafii nie mogą przebywać pod wyłączną opieką innego dziecka, chy-ba że inaczej stanowią regulaminy religijnych ruchów duszpasterstwa pozaparafialnego, np. Ruchu Światło-Życie, KSM, w tym wypadku stosuje się standardy opracowane przez te grupy. Osoby te powinny być odpowiednio uformowane, przygotowane i pełnić posługę pod okiem dorosłych.

- Jeśli spotkania formacyjne, np. przygotowanie do bierzmowania, odbywają się w domach wybranych rodzin, również muszą być przeprowadzane w grupie, nigdy indywidualnie.

- Zakazuje się przewożenia dzieci prywatnymi samochodami, zwłaszcza w pojedynkę, bez wiedzy i wyraźnej zgody rodziców lub opiekunów prawnych.

- Niestosowne jest skracanie dystansu przez przechodzenie na „ty” osoby dorosłej z dziec-kiem.

- W prywatne życie dziecka wolno ingerować tylko w takim wymiarze, w jakim wymaga tego konkretny problem.

- W przypadku konieczności podjęcia rozmów na temat seksualności należy wykazać się delikatnością i roztropnie rozeznać, czy takiej rozmowy nie powinien przeprowadzić spe-cjalista.

- W obecności dzieci nie wolno wypowiadać treści i żartów o podtekście seksualnym. Zabro-nione jest prezentowanie dzieciom treści obscenicznych, erotycznych, pornograficznych lub mających podtekst seksualny, zawierających sceny brutalnej przemocy bądź nieodpowied-nich do wieku i wrażliwości odbiorców w jakikolwiek sposób i za pomocą jakiegokolwiek urządzenia.

- Niedozwolone jest stosowanie przemocy fizycznej oraz psychicznej, takiej jak: poniżanie, upokarzanie, ośmieszanie, dokuczanie, szykanowane, znęcanie się itp., zarówno w bezpo-średnich kontaktach, jak i za pośrednictwem mediów społecznościowych.

- Niedopuszczalne są wszelkiego rodzaju nadużycia duchowe (w obszarze spowiedzi, po-radnictwa itp.).

- Każdy przypadek przemocy fizycznej, psychicznej (emocjonalnej) czy seksualnej pomiędzy dziećmi wymaga natychmiastowej reakcji ze strony opiekunów.

- Nie wolno dotykać dzieci wbrew ich woli ani w sposób nieadekwatny do relacji duszpa-sterskich lub wychowawczych.

Zachowania niedozwolone:

- wszelkie formy okazywania niechcianej czułości;

- dotykanie piersi, pośladków, genitaliów i ich okolic (choćby przez bieliznę lub odzież);

- pocałunki;

- mocne i zamykające uściski, uniemożliwiające przerwanie kontaktu;

- klepanie po pośladkach, udach, kolanach, głowie;

łaskotanie lub mocowanie się w dużej bliskości cielesnej;

- masaże;

- sadzanie na kolanach;

- kładzenie się lub spanie obok;

- ocieranie się;

- seksualizacja i seksizm;

- różne formy poniżania oraz mobbing;

- używanie wulgaryzmów.

- zabrania się częstowania dzieci tytoniem, alkoholem i innymi substancjami psychoaktywny-mi, posiadania środków niedozwolonych przez prawo. Nie wolno również tolerować ich po-siadania oraz zażywania przez dzieci.

Zachowania właściwe w naszym kręgu kulturowym:

- uścisk dłoni lub delikatne objęcie, przytulenie, pocałunki w policzek;

- delikatne poklepanie po ramionach lub plecach jako wyraz akceptacji wsparcia, pociesze-nia;

- dotyk ramion, rąk czy barku jako wyraz bliskości;

- trzymanie się za ręce w czasie np. zabawy lub dla uspokojenia wzburzenia emocjonalne-go;

- trzymanie za ręce dzieci w czasie spaceru;

- siadanie w pobliżu małych dzieci;

- podnoszenie lub trzymanie na rękach dzieci do ok. 3. roku życia;

- przytulanie i branie na kolana małych dzieci za zgodą ich rodziców i najlepiej w ich obec-ności;

- dzieciom nie wolno robić zdjęć lub filmować bez ich zgody. Nie wolno upubliczniać zdjęć, filmów z udziałem dzieci bez pisemnej zgody ich rodziców lub opiekunów prawnych, z wy-jątkiem zdjęć dużych grup w miejscach publicznych w związku z informowaniem o wyda-rzeniach;

Zasady ochrony dotyczące organizowania spotkań i wyjazdów

Obowiązuje zasada pełnej transparentności w organizowaniu spotkań z dziećmi. Na początku roku formacyjnego w parafii należy:

- zapoznać rodziców lub opiekunów prawnych dzieci z harmonogramem prowadzonych spo-tkań;

- zadbać o wyrażenie przez nich zgody w formie pisemnej na udział w spotkaniach;

- ustalić zasady odbioru dzieci;

- ustalić zasady komunikacji elektronicznej z dziećmi;

wszystkie formy zorganizowanego czasu, a w sposób szczególny wypoczynku dzieci po-winny być realizowane zgodnie z obowiązującymi przepisami prawa;

- na wyjazdy grupowe należy uzyskać pisemną zgodę rodziców lub opiekunów prawnych, po uprzednim zapoznaniu ich z ramowym planem działania i zasadami jego organizacji (regulaminem). Podczas wyjazdu rodzice lub opiekunowie prawni mają prawo do kontaktu ze swoim dzieckiem oraz z jego opiekunem;

- podczas wyjazdów parafialnych opiekunowie nie powinni nocować w tym samym pomiesz-czeniu co podopieczni. W sytuacji szczególnej, wymagającej od opiekuna pozostania w no-cy w pomieszczeniu z wychowankiem, powinien on o tym fakcie zawiadomić inną osobę dorosłą, kierownika wyjazdu oraz, jeśli to możliwe, rodzica lub opiekuna prawnego wy-chowanka. Jeśli wyjazd przewiduje noclegi zbiorowe, organizator zawiera informację na ten temat w regulaminie. Szczególnie zadbać należy o ochronę dzieci w toaletach, łazien-kach, przebieralniach czy szatniach.

Zasady ochrony dotyczące kontaktów przez media oraz udostępniania z Internetu

Dając możliwość dostępu dzieciom do Internetu parafia wdraża środki bezpieczeństwa unie-możliwiające dostęp do treści stanowiących zagrożenie dla ich prawidłowego rozwoju. Na urządzeniach umożliwiających dostęp do Internetu powinno być zainstalowane i aktualizowa-ne oprogramowanie filtrujące treści, zaś korzystanie z Internetu powinno być monitorowane przez wyznaczoną osobę przynajmniej w sposób umożliwiający ustalenie, kto, kiedy i z jakich treści korzystał (np. indywidualne konta dla wszystkich użytkowników). Szczegółowe zasady korzystania z Internetu powinny być zawarte w stosownym regulaminie.

Zasady chroniące dotyczące wszystkich, również dorosłych

- Sakrament pokuty i pojednania, a także spotkania związane z towarzyszeniem duchowym powinny odbywać się w miejscach do tego wyznaczonych (konfesjonał lub miejsce osobne, ale widoczne). Jeśli nie można zachować tej zasady (np. w czasie wakacji, pielgrzymki czy przy spowiedzi osoby chorej czy z niepełnosprawnością), należy zadbać o to, by spowied-nik i penitent byli dostępni (drzwi pomieszczenia nie mogą być zamknięte na klucz) lub wi-doczni dla innych osób (np. przeszklenia w drzwiach, uchylone drzwi do pomieszczenia). Niedopuszczalne jest spowiadanie lub tzw. rozmowy duchowe w pokojach prywatnych.

- Podczas Mszy świętych o uzdrowienie połączonych z modlitwą wstawienniczą należy za-dbać o to, aby modlitwa taka odbywała się przy głównym ołtarzu, w miejscach godnych, widocznych, centralnych, a nie w różnych „zaułkach”, przyciemnionych pomieszczeniach itp.

- Zaleca się, aby odwiedziny chorych (dotyczy księży oraz szafarzy i wolontariuszy) odby-wały się w obecności osoby trzeciej (kogoś z rodziny, z sąsiedztwa, osoby posługującej w parafii).

- Do udziału w wizytach duszpasterskich (kolęda) należy zapraszać tylko takie osoby (służ-ba liturgiczną, organista, zakrystianin, kościelny), które wykazują się odpowiednią dojrza-łością np. w obszarze zachowania dyskrecji.

6. Sposób reagowania na oskarżenia lub niewłaściwe zachowania

- W przypadkach przemocy fizycznej bądź seksualnej, gdy sprawcą jest osoba dorosła lub dziecko, należy zgłosić ten fakt zgodnie z prawem do organów ścigania. Jeżeli przemocy dopuściła się osoba duchowna to dodatkowo należy zgłosić to do delegata diecezjalnego.

- Gdy sprawa dotyczy niewłaściwego zachowania osób świeckich zatrudnionych w parafii bądź wolontariuszy, sprawę należy zbadać i podjąć adekwatne kroki w zależności od te-go, czego dotyczyło to zachowanie. Każdorazowo należy podjąć z tą osobą rozmowę i je-śli zajdzie taka potrzeba, to okresowo lub stale wycofać ją z pracy duszpasterskiej.

- Jeśli niewłaściwe zachowanie dotyczy dziecka, należy o tym zawiadomić jego rodziców i wraz z nimi podjąć odpowiednie działania.

- Jeśli sprawa dotyczy niewłaściwych zachowań dzieci wobec siebie nawzajem, należy nie-zwłocznie zawiadomić rodziców dzieci i wraz z nimi podjąć odpowiednie działania.

- Osoba odpowiedzialna za przyjmowanie zgłoszeń współpracuje z proboszczem i delega-tem diecezjalnym.

- Każda informacja o niewłaściwym zachowaniu powinna być traktowana poważnie, gdyż jest działaniem prewencyjnym.

- Jeśli jakakolwiek osoba dorosła zaangażowana w pracę duszpasterską w parafii dowie się od dziecka, że doświadcza ono przemocy, automatycznie ma obowiązek zastosowania się do art. 304 k.p.k. mówiącego o tym, że każdy, kto dowie się o popełnieniu przestęp-stwa ściganego z urzędu, ma społeczny obowiązek zawiadomić o tym prokuratora lub po-licję.

- Wszelka działalność dotycząca ochrony oraz interwencji i pomocy jest dokumentowana. Wpisów w rejestrze zdarzeń dokonują osoby bezpośrednio zaangażowane w daną ak-tywność (zazwyczaj osoba zaufana oraz/lub osoba odpowiedzialna za interwencję). Za bezpieczne przechowywanie notatek odpowiedzialny jest proboszcz (administrator). Re-jestr (Załącznik 3) prowadzi się zgodnie z zasadami ochrony danych wrażliwych. Notatką taką posługujemy się w działaniach interwencyjnych (np. przy zgłoszeniu do prokuratury).

7. Pomoc osobom skrzywdzonym

- Każda osoba, która mówi o doświadczanej przez siebie krzywdzie, winna zostać przyjęta z szacunkiem i uważnie wysłuchana.

- Osoba skrzywdzona powinna otrzymać informację o możliwych formach pomocy, z której może skorzystać na terenie parafii lub poza nią.

- W sytuacji, gdy osoba wskazana jako sprawca jest kapłanem lub inną osobą zaangażo-waną w parafii, należy jak najszybciej zapewnić bezpieczeństwo osobie skrzywdzonej (np. przez niedopuszczanie do niej osoby wskazanej lub podejrzanej o krzywdę). Następnie należy jej udzielić pomocy, jakiej potrzebuje. Osoby poszkodowane nie powinny być obar-czane kosztami udzielanej im pomocy.

- Troska duszpasterska wobec osoby skrzywdzonej i jej bliskich polega przede wszystkim na życzliwym wysłuchaniu i pomocy w odbudowaniu jej więzi z Bogiem i zaufania do Kościoła. Organizowana jest w porozumieniu z diecezjalnym duszpasterzem ds. pomocy duchowej osobom skrzywdzonym.

- Jeśli osoba skrzywdzona należała do jakiejś grupy parafialnej, również inni uczestnicy tej grupy powinni otrzymać pomoc duszpasterską i ewentualnie psychologiczną.

- Jeśli osobą skrzywdzoną jest dziecko, pomoc powinna otrzymać również jego rodzina.

- Parafianie powinni być we właściwy sposób poinformowani o tym, co się wydarzyło, oraz otrzymać stosowną pomoc. Należy przy tym zachować zasadę ochrony dobrego imienia osoby skrzywdzonej.

- Jeśli zgłoszenie dotyczy przestępstwa określonego w prawie karnym i/lub kanonicznym, osoba przyjmująca zgłoszenie postępuje zgodnie z procedurami zawartymi w Wytycznych KEP.

- Jeśli zgłoszenie dotyczy innej krzywdy czy niewłaściwego zachowania, osoba zgłaszająca otrzymuje informację o podjętych w sprawie krokach.

- Wszelkie działania i uzyskane informacje objęte są zasadą poufności, ale osoby skrzyw-dzonej nie wolno zobowiązywać do zachowania tajemnicy.

8. Sposób postępowania z oskarżonymi o przemoc

- Do parafii mogą należeć osoby, które są oskarżone o różne przestępstwa bądź mają wy-rok w zawieszeniu, lub też wróciły do środowiska po odbytym wyroku. Nie powinny one pracować z dziećmi, natomiast powinny zostać objęte pomocą duszpasterską.

- W sytuacji, gdy oskarżonym jest dziecko, należy współpracować z jego rodzicami lub opiekunami prawnymi w takim zakresie, w jakim jest to możliwe i potrzebne. Ich również dobrze jest otoczyć opieką duszpasterską.

- W sytuacji, gdy osobą oskarżoną jest kapłan lub osoba konsekrowana, należy zastosować się do wskazań uzyskanych od biskupa miejsca lub przełożonych. Wobec takiej osoby po-wzięte zostają kroki przewidziane przez Wytyczne KEP.

- Gdy osobą oskarżoną jest świecki pracownik lub wolontariusz parafialny, należy odsunąć taką osobę od podejmowanej pracy na czas wyjaśnienia sprawy lub do czasu decyzji pro-kuratury oraz objąć ją opieką duszpasterską.

- W procesie wyjaśniania sprawy oraz w podawaniu informacji należy również zadbać o zachowanie ochrony dobrego imienia domniemanego sprawcy.

- W przypadku zaistnienia fałszywego oskarżenia, jeśli zarzuty nie zostaną potwierdzone, a oskarżenie znane było osobom postronnym, należy przekazać im informację o niewinno-ści oskarżonego w formie komunikatu biskupa miejsca lub delegata.

9. Zapewnienie jakości i ciągłości działań w zakresie prewencji

- Dokument zawierający standardy ochrony dzieci i osób bezbronnych w parafii aktualizo-wany jest co dwa lata.

- Ewaluacja dokumentu dokonywana jest przez osobę odpowiedzialną za prewencję we współpracy z proboszczem/administratorem i osobami wyznaczonymi przez proboszcza, a następnie konsultowana z osobami zaangażowanymi w duszpasterstwo parafialne. Na-stępnie jest zatwierdzana przez osobę odpowiedzialną w diecezji za prewencję.

Osobą zaufania w parafii jest p. JAKUB KUC, e-mail: jakub.kuc@pomagamy.com.pl

Placówki, w których można uzyskać pomoc terapeutyczną:

Specjalistyczna Placówka Wsparcia Dziennego w Ustroniu – „Można Inaczej”

Ustroń, ul. Partyzantów 2A, tel. 500 231 259

Zespół Interdyscyplinarny MOPS Ustroń

Ustroń, ul. Konopnickiej 40, tel. 33 854 26 34

Stowarzyszenie „Ponad Granicami” w Ustroniu

Ustroń, ul. Dominikańska 14, tel. 661 312 311

Fundacja „Esprit” w Ustroniu

Ustroń, ul. Daszyńskiego 2/1, Tel. 606 486 333

SOS Wioski Dziecięce „Sindbad”

Ustroń, ul. Bernadka 38, Tel. 33 851 14 74

Poradnia Życia Rodzinnego przy Parafii św. Klemensa w Ustroniu

Ustroń, ul. Daszyńskiego 15, Tel. 577 662 562, 692 962 366

( - )

Podpis proboszcza (administratora)

10. Spis treści

1. PREAMBUŁA 2

2. ZAWARTOŚĆ DOKUMENTU 3

3. OBJAŚNIENIE TERMINÓW (SŁOWNICZEK) 4

OSOBY, ICH ROLE I FUNKCJE W KOŚCIELE 4

ORGANIZACJA POSŁUGI KOŚCIOŁA 5

DZIECI I OSOBY BEZBRONNE 5

RÓŻNE FORMY PRZEMOCY 6

WSPARCIE 8

OSOBY DRAMATU 8

ZESPÓŁ DS. PREWENCJI I JEGO PRACA 9

FORMY PRZEMOCY WOBEC DZIECKA 10

4. WERYFIKACJA, DELEGOWANIE I EDUKACJA KAPŁANÓW, OSÓB KONSEKROWANYCH I ŚWIECKICH PRACUJĄCYCH Z DZIEĆMI I Z OSOBAMI BEZBRONNYMI W PARAFII 12

DO OBOWIĄZKÓW PROBOSZCZA/ADMINISTRATORA NALEŻY: 12

OBOWIĄZKI DUSZPASTERZY DZIECI 13

ZAKRES SZKOLEŃ W TEMACIE OCHRONY DZIECI I OSÓB BEZBRONNYCH ORAZ KTO JE PROWADZI 14

5. ZASADY CHRONIĄCE - KODEKS ZACHOWAŃ 15

ZASADY CHRONIĄCE W KONTAKCIE BEZPOŚREDNIM 15

ZACHOWANIA NIEDOZWOLONE: 16

ZACHOWANIA WŁAŚCIWE W NASZYM KRĘGU KULTUROWYM: 17

ZASADY OCHRONY DOTYCZĄCE ORGANIZOWANIA SPOTKAŃ I WYJAZDÓW 18

ZASADY OCHRONY DOTYCZĄCE KONTAKTÓW PRZEZ MEDIA ORAZ UDOSTĘPNIANIA Z INTERNETU 18

ZASADY CHRONIĄCE DOTYCZĄCE WSZYSTKICH, RÓWNIEŻ DOROSŁYCH 19

6. SPOSÓB REAGOWANIA NA OSKARŻENIA LUB NIEWŁAŚCIWE ZACHOWANIA 20

7. POMOC OSOBOM SKRZYWDZONYM 21

8. SPOSÓB POSTĘPOWANIA Z OSKARŻONYMI O PRZEMOC 22

9. ZAPEWNIENIE JAKOŚCI I CIĄGŁOŚCI DZIAŁAŃ W ZAKRESIE PREWENCJI 23

10. SPIS TREŚCI 24

PARAFIA DOBREGO PASTERZA

ul. Polańska 95, 43-450 Ustroń-Polana

Ogłoszenia parafialne

Msze św. i nabożeństwa

Intencje mszalne

Historia kościoła

PARAFIA DOBREGO PASTERZA